Ozymertynib w niedrobnokomórkowym raku płuca z mutacją T790M w genie EGFR

Szczegóły
Nadrzędna kategoria: ROOT
Kategoria: Nowości
Opublikowano: wtorek, 13.06.2017, 15:11
Odsłony: 4001

Krystyna Knypl

Rak płuca jest obecnie główną przyczyną zgonów z powodu nowotworów złośliwych u kobiet i mężczyzn. Stanowi przyczynę około jednej trzeciej wszystkich zgonów z powodu choroby nowotworowej i odpowiada za większą liczbę zgonów niż rak piersi, prostaty i jelita grubego łącznie.

U 25-40% pacjentów z rakiem płuca wystąpią w przebiegu choroby przerzuty do mózgu. NDRP z mutacją w genie kodującym receptor EGFR występuje u 10-15% pacjentów z NDRP w Europie i Stanach Zjednoczonych oraz u 30-40% pacjentów z NDRP w Azji. Ten rodzaj nowotworu jest szczególnie wrażliwy na leczenie inhibitorami kinazy tyrozynowej receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR-TKI), które blokują komórkowe szlaki sygnałowe odpowiedzialne za wzrost komórek guza.

Niestety, niemal we wszystkich przypadkach pojawia się oporność na leczenie, prowadząca do progresji choroby. U około połowy pacjentów leczonych zarejestrowanymi inhibitorami kinazy tyrozynowej EGFR, takimi jak gefitynib, erlotynib czy afatynib, przyczyną powstania oporności na leczenie jest mutacja wtórna T790M.

Ozymertynib jest pierwszym inhibitorem kinazy tyrozynowej (TKI) III generacji do stosowania u dorosłych pacjentów z miejscowo zaawansowanym lub rozsianym niedrobnokomórkowym rakiem płuca z mutacją T790M w genie EGFR. Kwalifikacja do leczenia jest uzależniona od potwierdzenia obecności mutacji T790M w guzie. Dawka wynosi 80 mg na dobę. Lek jest w tabletkach po 40 i 80 mg.

Wyniki randomizowanego badania III fazy AURA3, prezentowane podczas kongresu American Society of Clinical Oncology w czerwcu 2017 w Chicago, wykazały, że zastosowanie ozymertynibu w dawce 80 mg na dzień powoduje istotną poprawę czasu przeżycia wolnego od progresji choroby (PFS) w porównaniu z chemioterapią opartą na związkach platyny u pacjentów z zaawansowanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca, z potwierdzoną mutacją T790M w genie EGFR. W grupie chorych leczonych ozymertynibem mediana PFS wynosiła 11,7 miesiąca, a w grupie otrzymującej chemioterapię 5,6 miesiąca (HR 0,32, 95% CI:0,15-0,69; p=0,004). Odsetek obiektywnych odpowiedzi u pacjentów z przerzutami do OUN był istotnie wyższy z ozymertynibem 70% vs 31% otrzymujących standard leczenia. Profil bezpieczeńtwa terapii był zgodny z wynikami wcześniejszych badań.

Inne badanie, oznaczone akronimem BLOOM, przeprowadzone na grupie 21 pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca z obecną mutacją T790M w genie EGFR, z przerzutami do opon mózgowych, leczonych ozymertynibem w dawce off-label 160 mg raz na dobę wykazało u 43% chorych całkowitą odpowiedź na leczenie. U 10 pacjentów, u których na początku badania stwierdzono deficyty neurologiczne, poprawę stwierdzono w siedmiu przypadkach (70%).

Najczęstszymi objawami niepożądanymi (AE) były: biegunka (n=13), nudności (n=11), zanokcica (n = 9) i wysypka (n = 9). Większość objawów wystąpiła w stopniu ½. Zanotowano jeden przypadek nasilenia działań niepożądanych w stopniu ≥3 i był on związany z wystąpieniem biegunki i nudności. U sześciu pacjentów wystąpiły przerwy w podaniu leku, u czterech zredukowano dawkę z powodu AE, a u kolejnych czterech przerwano leczenie. W trzech przypadkach AE prowadziły do zgonu, aczkolwiek nie stwierdzono związku przyczynowego z leczeniem ozymertynibem. (K.K.)

Źródło: informacja prasowa

GdL 7_2017